Koncert galowy 33. Przeglądu Piosenki Aktorskiej. Jacques Brel (1929 – 1978) widziany oczami Wojciecha Kościelniaka. Dwuczęściowe widowisko, złożone z piosenek belgijskiego barda w wykonaniu artystów polskich scen. W koncercie wystąpią m.in.: Justyna Antoniak, Renia Gosławska, Katarzyna Groniec, Joanna Jeżewska, Barbara Melzer, Anna Terpiłowska, Marcin Czarnik, Rafał Ostrowski, Bartosz Porczyk, Sasza Reznikow, Modest Ruciński, Michał Staszczak, Cezary Studniak, Tomasz Więcek, Błażej Wójcik, Tomasz Wysocki. „Tak jest” – melancholijnie szaro i monotonnie, jak na flamandzkich równinach, moknących w deszczu. A może żwawo, zapalczywie i rześko, jak w Brukseli z czasów niemego kina? Jacques Brel umiał opisywać życie jak nikt. I śpiewał jak nikt – od frenetyczenej nadekspresji i szaleństwa do szeptu na granicy słyszalności. Fascynująca teatralność autorskich wykonań Brela zachwyca nas wirtuozerią jego frazy i gestu. Kościelniak sprawi, że zajrzymy w te piosenki głębiej – pod warstwę interpretacji, odkrywając na nowo sens i treść słów, które pisał Brel, a które na język polski przełożył Wojciech Młynarski. Chociaż wśród polskich aktorów śpiewających chyba każdy ma w repertuarze jakiś kawałek Brela – „Amsterdam”, „Walc na tysiąc pas”, „Nie opuszczaj mnie” – na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej wielki artysta jeszcze nigdy dotąd nie miał swojego koncertu. Kościelniak ze sprawdzoną ekipą realizatorów przygotowuje imponujące, dwuczęściowe widowisko złożone z najlepszych piosenek barda.
Scenariusz i reżyseria: Wojciech Kościelniak Kierownictwo muzyczne, aranżacje: Piotr Dziubek Scenografia: Damian Styrna Kostiumy: Katarzyna Paciorek Ruch sceniczny: Ewelina Adamska – Porczyk i Wojciech Kościelniak

„Concert w Capitolu” Legitymacji to zbiór utworów zarejestrowanych we Wrocławskim Teatrze Muzycznym „Capitol” poprzeplatany fragmentami reportażu o zespole w reżyserii Pawła Popko.

Legitymacje to przede wszystkim Sambor Dudziński, Konrad Imiela i Cezary Studniak. To też ponad dwadzieścia instrumentów na scenie: beczka po ogórkach obok gitary elektrycznej; japońska elektronika obok didgeridoo i piły.

Ich utwory to zabawa konwencjami muzycznymi, parodia i żart. Na koncercie pojawiają się zarówno zaskakująco użyte cytaty muzyczne (np. z rosyjskiej „Kalinki”) jak i mniej lub bardziej dosadne pastisze odnoszące się czy to do country-rocka (w „Sweet motherfucker”) czy do piosenki zaangażowanej politycznie („Hambrryda”).

Legitymacje czasem posiłkują się poezją zapożyczoną (Tuwim, Słonimski), a w połowie koncertu wykonują słynny utwór Tymona Tymańskiego i zespołu Kury: „Jesienna deprecha”. Pozbawiają go jednak cech pastiszu disco-polo, a ubierają w płaszczyk elektroniki i muzyki dancowej o podejrzanej proweniencji z jednej strony, i w kabaretowy absurd z drugiej.
W końcu (w „Cool jazz”) zespół parodiuje wydawałoby się najbliższy sobie gatunek, jakim jest piosenka aktorska. Na zakończenie mamy transowe „Technomisie”, któremu towarzyszy groteskowa impresja a’la film akcji przedstawiająca muzyków w roli tria ścigającego niedźwiedzie w parku…

W sumie Legitymacje to zadziwiająca hybryda. Momentami zespół gra naprawdę awangardowo, ocierając się o muzykę eksperymentalną, ale częściej porusza się w konwencji piosenki aktorskiej o zacięciu kabaretowym.