Limboski
Limboski, czyli Michał Augustyniak – wokalista, gitarzysta, autor tekstów. Z Luną związał oba wydane dotychczas krążki – pierwszy w ramach formacji Limbo, drugi solowy pod szyldem Limboski.
Klasyki akustycznego bluesa i tajników techniki slide uczył się u Romka Puchowskiego. Laureat nagrody „za indywidualność akustyczną” na konkursie gitarowym Partytura 2004. Podczas studiów na kierunku Wiedza o Teatrze UJ był członkiem kolektywu artystycznego „Pif Paf Gruppen”. Lider lub współzałożyciel zespołów ”Fotel” i „Baraka”. Pobierał lekcje wokalu o Olgi Szwajgier i Jorgosa Skoliasa. Obecnie student katowickiego Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej w klasie gitary.
Pierwszy album, „Czarny kolczyk” związany jest z formacją Limbo. Korzenie stylu zespołu to zdecydowanie korzenna muzyka amerykańska. Jednakże Limbo nie wpadło w pułapkę czyhającą na większość zespołów inspirujących się muzyką zza oceanu, które kończą jako zespoły grające dziesiątki świetnych coverów. Limbo łączy surowe brzmienie i świetny warsztat instrumentalny z absolutnie oryginalnymi, melodyjnymi piosenkami oraz świetnymi, poetyckimi tekstami. Pierwszy raz od lat młody zespół, o którym wieść rozeszła się błyskawicznie po akademikach i forach studenckich, został jednocześnie uznany za odkrycie w świecie bluesa i poezji śpiewanej jednocześnie.
Limboski solo natomiast to śpiew gardłowy i proste piosenki, oberki, szamański blues i polskie tango, syntezatorowe szaleństwo i surowe gitarowe brzmienia. Album „Cafe Brumba” jest połączeniem melodyjnego, miejskiego folku z surowymi brzmieniami gitary. W obecnej odsłonie brzmienie Limboskiego i jego kwartetu chwilami przypomina Toma Waitsa, chwilami zespół The Doors, dzięki zastosowaniu głębokiego basu z syntezatorów analogowych. Limboski czerpie również z muzyki ludowej, a także z tanga. Cały repertuar na płycie „Cafe Brumba” to autorskie kompozycje Limboskiego. Materiał zyskał uznanie najbardziej wybrednych piór muzycznych:
Pierwszy album, „Czarny kolczyk” związany jest z formacją Limbo. Korzenie stylu zespołu to zdecydowanie korzenna muzyka amerykańska. Jednakże Limbo nie wpadło w pułapkę czyhającą na większość zespołów inspirujących się muzyką zza oceanu, które kończą jako zespoły grające dziesiątki świetnych coverów. Limbo łączy surowe brzmienie i świetny warsztat instrumentalny z absolutnie oryginalnymi, melodyjnymi piosenkami oraz świetnymi, poetyckimi tekstami. Pierwszy raz od lat młody zespół, o którym wieść rozeszła się błyskawicznie po akademikach i forach studenckich, został jednocześnie uznany za odkrycie w świecie bluesa i poezji śpiewanej jednocześnie.
Limboski solo natomiast to śpiew gardłowy i proste piosenki, oberki, szamański blues i polskie tango, syntezatorowe szaleństwo i surowe gitarowe brzmienia. Album „Cafe Brumba” jest połączeniem melodyjnego, miejskiego folku z surowymi brzmieniami gitary. W obecnej odsłonie brzmienie Limboskiego i jego kwartetu chwilami przypomina Toma Waitsa, chwilami zespół The Doors, dzięki zastosowaniu głębokiego basu z syntezatorów analogowych. Limboski czerpie również z muzyki ludowej, a także z tanga. Cały repertuar na płycie „Cafe Brumba” to autorskie kompozycje Limboskiego. Materiał zyskał uznanie najbardziej wybrednych piór muzycznych:
VIDEO
KATALOG
CZARNY KOLCZYK
CAFE BRUMBA
